Το ότι αύριο θα πάω στη βάπτιση της εγγονής της Μαιρούλας χωρίς τη Μαιρούλα είναι κάτι που αδυνατώ να ξεπεράσω.
Δεν το χωράει ο νους μου ούτε το αντέχει η καρδιά μου …
Κολλητή μου από παιδί, η Μαιρούλα, υποκοριστικό της παιδικής μας ηλικίας που της έμεινε μέχρι που έκλεισε τα μάτια της τον περασμένο Σεπτέμβρη στα 59 της, ήταν γεννημένη για γιαγιά.
Ένας άνθρωπος μοναδικός, μια εξαιρετική φίλη, με λατρεία σε όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως συγγένειας, φυλής , χρώματος, εθνικότητας, ελαστική απέναντι τους ακόμα και αν ήξερε ότι τα καταστρέφει με την ανοχή της, υπομονετική στη φασαρία τους όσο εκκωφαντική κι αν ήταν αυτή, με όνειρο και στόχο ζωής να γίνει γιαγιά, απέκτησε εγγονή δυο μήνες από την ημέρα που διαγνώστηκε με καθολικό καρκίνο.
Ταλαιπωρήθηκε πολύ από την αρρώστια, μα έζησε έναν χρόνο περισσότερο από το προσδόκιμο σύμφωνα με τους γιατρούς .
Εκείνοι έλεγαν οτι ήταν από την επιτυχημένη χημειοθεραπεία που της έκαναν.
Εγώ λέω οτι μόνη της παρέτεινε τη ζωή της , προκειμένου ν αφήσει στην εγγονή της έστω μια θολή … εικόνα της γιαγιάς !
Η μικρή της έδινε ζωή έστω και αν δεν μπορούσε να την απολαύσει όπως θα ήθελε.
Δεν μπορούσε να την σηκώσει στην αγκαλιά της, να την παίξει, να την κυνηγήσει όταν περπάτησε.
Πάλεψε πολύ όμως να ζήσει μόνο και μόνο για εκείνη. Αλλιώς δεν είχε κανένα λόγο. Τα προβλήματα που της προκάλεσαν την ασθένεια , δεν έπαψαν να υπάρχουν. Υπήρχε όμως η εγγονή. Και αυτό ήταν η καλύτερη χημειοθεραπεία του κόσμου.
Επι ενάμισυ χρόνο , κάθε Δευτέρα , κρατούσε τη μικρή από το πρωί μέχρι το βράδυ. Με τραγικούς πόνους στα οστά, με δύσπνοια , ζαλάδες , εξάντληση και όμως είχε το κουράγιο να της τραγουδάει, να της γελάει , να την νταντεύει.
Το Σαββατοκύριακο ήταν ένα κουρέλι που δεν μπορούσε να πάει ούτε μέχρι την τουαλέτα και τη Δευτέρα , μόλις έμπαινε στο σπίτι το καρότσι με το μωρό , γινόταν καλά.
Έκανε όνειρα ότι θα μπορεί να την παίρνει από τον παιδικό σταθμό , ότι θα ξαναοδηγήσει και θα την πάει στο Αττικό πάρκο να δει τα ζώα … Και μου τα έλεγε σαν να τα πίστευε , ενώ και εκείνη και εγώ ξέραμε ότι δεν θα προλάβει.
Αύριο η Μαιρούλα δεν θα είναι εκεί. Δεν θα δοκιμάσει το νερό της κολυμπήθρας μήπως είναι πολύ ζεστό και κάψουν το παιδί ή κρύο και αρρωστήσει, δεν θα τρέχει πίσω από την κουμπάρα μήπως και αφήσει το κοριτσάκι ξεσκέπαστο και κρυώσει, δεν θα σκουπίζει το πρόσωπο της μικρής από τα λάδια για να μην τσούξουν τα ματάκια της, δεν θα της ισιώνει το βαπτιστικό φουστανάκι για να βγει όμορφη στις φωτογραφίες! Γιατί αυτά θα έκανε και εμείς που την ξέραμε θα είναι σαν να τη βλέπουμε να τα κάνει …
Και η μικρή που θα πάρει το όνομα της , δεν θα έχει ούτε μια φωτογραφία στην αγκαλιά της γιαγιάς της αυτή τη μέρα.
Πόσο άδικο …
Γιαγιά Εβίτα
